De fiets van Fabio Casartelli in de kapel van de Madonna del Ghisallo

De Ronde van Lombardije
In tegenstelling tot Milaan–San Remo is deze klassieker in de uitvoering van LeChampion zeer de moeite waard. Ik ga hem zeker nog een keer rijden. Al was het alleen maar om te ervaren hoe mooi deze rit is als de zon schijnt. In Nederland kan het pijpestelen regenen en in Engeland katten en honden. In Italië regende het San Pellegrino, tevens onze startplaats. Met literflessen tegelijk. Het begon te spetteren op de top van de Valcava en is daarna niet meer opgehouden met plenzen tot de laatste deelnemers om 22.30u terug waren in Hotel Bigio. Pijltje gemist, routebeschrijving vergeten en telefoon verzopen.
Maar ik kan me helemaal voorstellen dat ik aan deze ronde prachtige herinneringen had kunnen overhouden. De afdaling naar het zonovergoten, azuurblauwe Comomeer omzoomd door cipressen, met hier en daar een accent van een rood dak. De steile, hete klim vanuit Bellagio naar het kapelletje van de Madonna del Ghisallo. Een niet te missen bedevaartsoord voor iedere wielertoerist. In de kapel vind je aandenkens aan Coppi, Bartali, Pantani en Merckx, met de fiets van Fabio Casartelli als ontroerend hoogtepunt.
Maar de Madonna liet ons zwaar boeten. Mij in elk geval voor het feit dat ik de afgelopen winter toch weer teveel kilo’s ben aangekomen en er het voorjaar te weinig ben kwijtgeraakt. Wat de anderen fout hadden gedaan weet ik niet, maar de sluizen van de hemel werden genadeloos boven ons opengetrokken.
Voor mijn maatje van de dag, Eugène Timmermans: mille grazie. En natuurlijk ook voor de uitpijlers van LeChampion. We hebben er niet één gemist.