| Stelvio (vanuit de bus) |
Net als de tijdrit die ik tijdens de Haute Route 2013 in de Alpen reed op de Col de la Bonnette, was ook de tijdrit op de Stelvio in de Haute Route Dolomites 2014 er één om in de annalen bij te schrijven.
Dat kwam vooral door de omstandigheden. Het regende. Niet heel hard, maar genoeg om snel doorweekt te zijn, en het was bepaald niet warm. Zeker niet op 2758 meter.
Bergop heb je daar overigens redelijk weinig last van. De Haute Route ambiance zorg er voor dat iedereen zich Fabio Cancellara of Tony Martin of Alberto Contador of … waant. Je fiets wordt vastgehouden. De vingers voor je neus verdwijnen één voor één. Cinq, quatre, trois, deux, un: c’est parti. Je gaat als een dolle dat startpodium af. 500 meter verder neem je toch maar een beetje gas terug. Alle wegen vanuit Bormio gaan namelijk omhoog, en dat geldt zeker voor die naar de top van de Stelvio. Op een gegeven moment vind je een tempo dat matig zeer doet en waarvan je hoopt dat je het 21 kilometer vol kunt houden. Dan voel je niet zoveel meer van de regen.
Maar als je eenmaal over de finish bent gekomen is het een ander verhaal. Daar sta je in je natte zooi uit te hijgen bij een temperatuur van 4 graden in een snijdende wind. Snel probeer je je Haute Route rugzak te bemachtigen en duik je één van de plaatselijke berguitbuiters binnen voor een koffie met Apfelstrudel. Een droog shirt en droge handschoenen had ik bij me.
Dat hielp, maar niet genoeg. De afdaling liep van ijskoud naar gewoon koud. Ik weet niet of ik had kunnen remmen voor een tegemoetkomende bus. De douches in het sportcentrum van Bormio waren gelukkig heet. De pijn in mijn tenen was niet te harden. Ook de masseuse kon er niet veel warmte in wrijven, hoewel ze het wel voor me probeerde.
Maar hé, wel goed gereden. Van tevoren gehoopt op een tijd van onder de twee uur, en dat bleek 1:50:30 te zijn geworden. Dan denk je later toch vooral dat het een fijne fietsdag was.
Om te zien hoe het er die dag uit zag, kijk hier
Recent Comments