Een etappe die begint met een verplaatsing van 210 km met de bus. Het klinkt heel professioneel. Maar als de etappe die erop volgt maar liefst 135 kilometer lang is en wordt verreden bij een fietscomputertemperatuur die oploopt naar 42 graden en op het heetst van de dag begint met een klim van ruim 800 meter naar de top van de Col des Saissies, dan is het afzien. De Col des Aravis is een prachtige klim, maar niet zonder lunch. De spaghetti op de top smaakt uitstekend, al zijn de porties niet berekend op fietsers met een schreeuwend caloriegebrek. Nog nooit zulke goede Tarte Tatin gegeten, geserveerd op een dakpan van leisteen. Het rondje buitenom Annecy was nieuw volgens de oudgedienden. De Cote de Nanoir begint als de Keutenberg met een kort maar hevig stijgingspercentage van meer dan 20%. Van de Cote de Saint Martin herinner ik me de heerlijke schaduw. Verder was het vooral heet. Totaal gedehydrateerd kwamen we aan in Cuvat, waar we onze lichaamsvloeistoffen weer enigszins op peil probeerden te brengen met Coca Cola en een paar liter gekoeld water.
Dat er daarna op de routebeschrijving geen hoogtemeters meer stonden begonnen we na de vijfde onaangekondigde klim toch wel knap irritant te vinden. We probeerden het met positief denken: een klim is tenslotte niet meer dan een afdaling bergop. Ruud Voerman riep elke keer als hij weer naar zijn laatste tandje terug moest schakelen dat het uitzicht zo mooi was. Maar het bleef vooral: Afzien! Weinig grote verhalen aan tafel vanavond. 2800 hoogtemeters. Een zielig gemiddelde van 21,3 km/u. In onze kamer is het nog steeds meer dan 30 graden. Ook vannacht wordt het afzien, ben ik bang.