| Passo Pordoi |
Als lid van het Haute Route team Passo Pordoi (de teamindeling en benaming van de teams voor individuele deelnemers is overigens volstrekt willekeurig) vond ik het vandaag ‘onze’ dag.
De Passo Pordoi was immers het piece de résistance van de 2e etappe. De rit begon overigens met de Falzarego, om het Maratona gevoel er nog wat meer in te brengen. Het begon voor mij iets te vroeg met de Falzarego eigenlijk. Om precies te zijn 500 meter na de start in Cortina d’Ampezzo. Ik haat klimmen direct na het ontbijt. Zeker als dat ontbijt ook nog eens om 05.30u moet plaatsgrijpen.
Vervolgens begon mijn derailleur ook nog eens te rommelen, zodat ik op de eerste berg al twee keer de Mavic wagen nodig had, waarvoor ik de 2e keer ook nog een stukje mocht afdalen. Terug dus. Maar goed, daarna liep alles weer als een zonnetje.
De afdaling van de Falzarego liep fijn, maar zorgde wel voor bevroren handjes. Het duurde een paar kilometer voor ik weer genoeg gevoel in mijn vingers had om te kunnen schakelen. Na 10km in de vallei doemde de Pordoi al weer op. Ook goed op te fietsen eigenlijk, zeker vergeleken met de Giau. En wat een fantastisch landschap. De hele dag was het trouwens landschappelijk genieten geblazen voor hen die daar oog voor hadden. Het was een soort Vroege Vogels live.
De Italiaanse vakantieperiode zorgde overigens wel voor bizar veel auto en motorverkeer op de berg. Boven bij de ravitaillering werden we nog extra gewaarschuwd voor het extreme aantal zondagsrijders. Toch zijn er maar liefst 3 Haute Route rijders aangereden vandaag, waarvan er 2 weer door konden fietsen, maar er 1 toch in het ziekenhuis is beland. Naar het zich laat aanzien gaat het weer helemaal goedkomen met die jongen, maar zijn fietsvakantie is wel afgelopen.
De Costalunga is een berg met een gemiddeld stijgingspercentage van weinig, maar die procenten zijn wel wat ongelukkig verdeeld. Ze zitten namelijk allemaal in de eerste 5 kilometer, waarna je de laatste 4 freewheelend naar de top rijdt.
In de afdaling kreeg ik een persoonlijk politie escorte. Er reed een politieauto voor me die me weliswaar duidelijk maakte dat ik er niet voorbij mocht, maar die me vervolgens met zwaailicht en in een fijn tempo aan de achterbumper keurig afzette in het dorp beneden.
Het was nog 30 kilometer met wind tegen door de vallei naar Merano, maar samen met Scott en Frank kop over kop was dat een ‘petit oeuf’.
De massages worden ook steeds beter. Geen wonder dat ik een half uur moest wachten. Mijn petite masseuse verbaasde zich zo over de knopen in mijn bovenbenen dat ze er een collega bij haalde. En voor ik het wist werd ik niet door één, maar door twee dames gemasseerd, voor elk been één. Het was een fijne fietsdag.
P.S. Als je in Merano goed wilt eten: ga naar Jack’s diner. Ik kwam er terecht omdat het de enige tent was waar nog plaats was, maar ik heb zelden een betere Insalata Caprese gegeten. Met rijpe tomaten en een fantastische buffelmozzarella. De spaghetti was perfect ‘al dente’, en zo’n burger maken ze bij de MacDo echt niet.
Recent Comments