| Furkapass |
Vanaf Andermatt ging het in konvooi naar de voet van de Furkapass. Over het afdalen achter een stel motoren dat veel langzamer rijdt dan je als fietser zou kunnen of willen heb ik vorig jaar al eens geschreven. Helaas hebben de Zwitserse autoriteiten de Haute Route organisatie verplicht om alle afdalingen te neutraliseren. De tijd wordt in Zwitserland dus alleen bergop gemeten. Voor mij geen voordeel. In de afdaling ga ik meestal redelijk wat mensen voorbij, wat bergop aanmerkelijk minder vaak voorkomt.
Het beste nieuws van de dag was toch wel dat het weer aanmerkelijk beter was dan voorspeld. Tijdens de beklimming van de Furkapass was het weliswaar koud, maar zagen we al geregeld iets van zon. Tijdens de afdaling kon je nog niet zonder beenstukken, windbrekers en winterhandschoenen, maar dat werd gaandeweg de etappe al snel anders.
Op de Col de Bratsch, kort, maar gemeen steil, was het voor de verandering eens druipend van het zweet in plaats van de regen omhoog fietsen. Heerlijk.
De klim naar etappeplaats Crans Montana is niet echt mooi, wel pittig. Vijf kilometer voor het einde zit er een steil stukje afdaling in. Daar gebeurde het. Ik voelde me ineens niet zo goed, en zag op de Garmin dat mijn hartslag boven de 200 was. Dat leek me niet helemaal de bedoeling, dus toen de weg weer omhoog begon te lopen ben ik maar even gestopt. Eén van de mooie aspecten van de Haute Route is dat iedereen die langsfietst dan direct informeert of het wel goed met je gaat. Een begeleidend busje van één van de teams stopte en de chauffeur bood me cola en water aan. Op dat moment kwam er een motor met een rondearts voorbij, net toen mijn hartslag weer normaal werd en ik me een stuk beter voelde. Dat constateerde zij ook. Hartslag, saturatie en bloeddruk waren in orde. Ze deed er redelijk nuchter over. Door de extreme temperatuurverschillen en de vermoeidheid na 6 dagen fietsen kon zoiets gebeuren. Ze vroeg of ik wilde afstappen, maar dat leek me nog niet aan de orde. Ik ben kalm aan naar de finish geklommen. De dames hebben me nog een kilometer in de gaten gehouden.
Na de douche in Crans Montana is er voor de zekerheid nog een ECG gemaakt. Dat had nog wel wat voeten in de aarde, want pas het 3e ECG apparaat dat er vanuit de ambulance bij werd gehaald bleek te werken. Toen had ik inmiddels 3 kwartier aan de plakkers gehangen, terwijl het maken van het hartfilmpje zelf ongeveer 30 seconden duurt. Gelukkig bleek alles in orde. Heb ik morgen toch weer een fijne fietsdag.
Recent Comments