Tre Cime di Lavaredo

Op cyclingcols wordt de klim naar Tre Cime di Lavaredo beschreven vanaf Auronzo di Cadore en vanaf Neu Toblauch. Maar je kunt, zoals ik, ook starten in Cortina d’Ampezzo en dan eerst de Passo Tre Croci meepakken. Vlak voorbij Misurina (mooi dorpje, mooi meer) begint de eigenlijke klim. Een gemeen steile aanloop brengt je na een paar kilometer via een stuk vals plat bij de ingang van een soort natuurreservaat. Auto’s en motoren moeten toegang betalen, fietsers kunnen doorrijden. Je hebt dan nog ongeveer 6 kilometer te fietsen naar de top. Nou ja, voor zover je “jezelf met 5 km/u aan je stuur naar boven trekken” nog fietsen durft te noemen. Bij mij kwam het daar wel op neer. Wat is dat kreng steil! Cyclingcols geeft de laatste 4 kilometer achtereenvolgens 10%, 13%, 12% en 11%. Het zal wel met mijn beroerde rijstijl te maken hebben, maar ik moest geregeld oppassen dat mijn voorwiel niet van de grond kwam. Ik heb nog twee dagen last van mijn rug gehad. Maar wat een klim, wat een uitzicht, geweldig! Alleen al door het feit dat ik boven ben gekomen zonder een voet aan de grond te hoeven zetten voelde ik me een winnaar. Ik kan me nu dus in het illustere rijtje scharen van de 6 winnaars op Tre Cime in de Giro: Felice Gimondi (1967), Eddy Merckx (1968), José Manuel Fuente (1974), Beat Breu (1981), Lucho Herrera (1989) en Ricardo Ricco (2007). Merckx vond het één van zijn mooiste overwinningen. Ik ook!