Etappe: Mauléon – Lurbe-St Christeau
Een safari in Afrika is niet gelukt als je ‘de grote vijf’ niet hebt gezien. Nu ben ik zelf nog nooit op safari in Afrika geweest, maar ik heb mensen terug zien komen met de pé in omdat ze een beest misten uit het rijtje: leeuwen, olifanten, giraffen, neushoorns en nijlpaarden. In de Pyreneeën is je klimtocht niet compleet als je niet uit hebt moeten wijken voor de plaatselijke grote vijf: koeien, schapen, paarden, geiten en varkens. Die lopen hier namelijk het liefst midden op de weg, wat vooral in de afdaling wel eens tot hachelijke manoeuvres wil leiden. Vandaag konden wij er vier scoren. Op de varkens na is de 100 Cols tocht van dit jaar al geslaagd.
De ‘big five’ van vandaag heetten op papier de Col d’Osquich, de Col de Gamia (beter bekend als de Col d’Alconzabal), de Col de Burdincurutcheta, de Col Bagargui (U ziet het: In het Baskenland is er geen woord Frans bij) en de Col de Soudet.
Het hoogteprofiel van de Gamia schijnt nergens op internet te vinden te zijn, maar als je iets te ver achterover leunt komt je voorwiel omhoog. Op de Burdincurutcheta zie je niet alleen koeien, schapen en paarden, maar ook stukken met 14% stijgingspercentage, vooral in de eerste kilometers. Toch ging het ons niet slecht af (Ruud, Bouke, Jan de J. et moi). De dag was nog fris en wij ook, tenslotte. Op de Col de Soudet piepten wij wel even anders. Gisteren had ik het over de ‘dag des oordeels’. Op het eerste gezicht een wat vergezochte metafoor. Maar als je bij 40 graden in de volle zon met lege bidons probeert om nog vooruit te komen tegen een muur van 18% begin je toch te geloven dat het vagevuur nooit heel veel erger kan zijn. Het geween en het tandengeknars stonden ons in elk geval nader dan het lachen. Maar we zijn er gekomen. Iedereen is er trouwens gekomen vandaag. Hulde!
Wij hadden dat mede te danken aan de voortreffelijke lunch. Daarvoor moesten we wel een arrogante eikel van een Franse ober trotseren, iets waarvoor George, Jan van L. en Joost het geduld niet hadden. Zij stapten voortijdig op. Maar die misten wel de terrine van diverse soorten pluimvee levertjes met een heerlijke confiture d’oignon, een baskisch stoofpotje en het dessert van moscovisch gebak met verse aardbeien.
Morgen hopen we op de Marie Blanque of de Aubisque nog wat loslopende varkens aan te treffen.
P.S. Bouke wilde de scorekaart eigenlijk al volmaken met twee loslopende nonnen, maar daar ging de jury niet mee akkoord.
Recent Comments