Bouke op weg naar de top van de Bonette, het dak van de 100 Cols tocht
De routebeschrijvingen van de etappes worden steeds korter. Een half A4-tje was vandaag genoeg: Col de la Couillole en Col de la Bonette, daar kwam het in feite op neer. Van de Col de la Couillole heeft u waarschijnlijk nog nooit gehoord, en dat gold voor de meesten van ons. Peter Haakman, Evert van Ravensberg en Karel Tinnemans hadden er nog zo nooit van gehoord dat ze op de Y-splitsing kozen voor de al even onbekende Valberg er naast. Karel voelde na een paar kilometer nattigheid en kon weer aansluiten voor de klim van de Bonette. Peter en Evert hebben vandaag ook de top van de Valberg gehaald.
De Bonette zat twee jaar geleden in de Tour. Een Zuid-Afrikaanse renner van team Barloworld kwam als eerste boven en lag drie bochten later in het ravijn. Maar de helikopterbeelden van dat weggetje over de bovenste rand van de berg, met links een ravijn en rechts een ravijn waren fantastisch. “Oooh, daar wil ik ook fietsen!” riep ik tegen mijn vrouw. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik er achter kwam dat de Bonette ook in het parcours van de 100 Cols tocht is opgenomen. Maar vandaag had ik toch moeite om deze gedachte (“dat wil ik ook”) vast te houden. Vanaf Isola is het nog 35km klimmen naar de top van de Bonette. Op zich is de klim wel te doen, maar hij is gewoon te lang. Bovendien lag hij ongelukkig qua timing voor de lunch, zodat het eten tussen de middag er weer eens bij in schoot. Bij een temperatuur van 31 graden waren mijn bidons 10 kilometer voor de top leeg en ik ook. Het is dat Beau Bouke zo goed was om samen met mij op te blijven fietsen en een halve bidon over te gieten, anders was ik even in de sneeuw gaan liggen. Als je op de Bonette boven bent kun je rechts afslaan naar Jausiers, het eindpunt voor vandaag. Maar je kunt ook nog 500 meter verder klimmen voor het rondje over de bergkam. Ach, we waren er nu toch. Als ik geweten had dat het nog even 14% werd had ik het niet gedaan, maar ik had gelukkig geen idee. Het uitzicht daar boven is adembenemend, wat overigens op 2.800 meter al gauw het geval is.
De afdaling was lastig, maar enerverend, met als tegenliggers onder meer een mevrouw in een topje die niet wist hoe koud het boven was en een meneer met één been. Beiden waren op één of andere manier in de herinnering gegrift bij iedereen vanavond aan tafel.
Waar wij op en paar spetters na droog in Hotel Bel’Air arriveerden hadden degenen die een half uurtje later waren minder geluk. Een fikse regen/hagelbui maakte de top van de Bonette tot een natte diepvrieskist. De ongelukkigen die de volle laag kregen kwamen wel enigszins blauw van de kou, maar allemaal zonder ongelukken beneden. Aan tafel hebben die dan natuurlijk het hoogste woord, zoals Rinze, die zo verstijfd was dat hij door Bouke onder de warme douche moest worden geschoven. En ook de oplettende routekenners Peter en Evert, die overwegen om morgen na de Galibier nog de Alpe d’Huez te doen.
Sprekend voor mezelf: 7.45u onderweg geweest, 7.15u op de fiets gezeten, waarvan 6.00u omhoog gefietst, in totaal goed voor 3.700 hoogtemeters (ongecorrigeerd) en 158km wegdek. Vakantiedag of werkdag? Maar echt waar, de Bonette, daar wilt u ook fietsen.
P.S. De laatste dagen wil het niet lukken met foto’s uploaden. Hotel Bel’Air is erg gevoelig voor onweer. Dan heb je even wat minder licht en ligt de internetverbinding er weer een paar uur uit. Deze blogjes worden waarschijnlijk pas geïllustreerd als ik weer thuis ben.
Recent Comments