De eerste ideeën uit de buurt
In de buurt waar ik woon, de Schildersbuurt in Zaandam, zit veel oud zeer. De gemeente Zaanstad is al een jaar of vijftien bezig om, in strijd met het bestemmingsplan, elk denkbaar plekje groen te verkwanselen aan projectontwikkelaars. Daarbij zijn keer op keer afspraken met de bewoners geschonden, is er begonnen met bouwactiviteiten zonder dat procedures waren afgerond en zijn door de gemeente illegaal bomen gekapt. Lekkere jongens (en meisjes), daar op het stadhuis.
Nu is er een nieuwe gemeenteraad, een nieuw college van B&W en een nieuwe wijkwethouder en die willen een nieuwe start maken. Dus “heeft de gemeente besloten om een community planning te starten waarbij we in vier werkbijeenkomsten met elkaar tot een gezamenlijke visie op de buurt te komen.”
“Het eindresultaat is een visie op de Schildersbuurt in een prettig vormgegeven boekje met leesbare teksten en afbeeldingen, goed geschikt voor bewoners.” Onze capaciteiten worden kennelijk niet al te hoog ingeschat. Nu mogen we niet alles prettig vormgeven. In de ‘Raadsinformatiebrief’ over de community planning staat een tabel (in ambtelijke termen ‘Het Kader’) waarin wordt aangegeven waarover de buurt mag meebeslissen of aan ‘coproductie’ mag doen. Dat zijn maar 2 projecten: ‘Pinokkio’ en ‘De Blauwe Arend’. Staande de vergadering zegde afdelingshoofd Frank Rouers namens de gemeente toe dat we ook over het fietspad Overtuinen en de herbestemming van het sportfondsenbad aan de Mauvestraat mogen meebeslissen.
Ondanks de enorme ervaring van onafhankelijk adviseur Sjors de Vries verliep de drukbezochte 1e bijeenkomst tamelijk chaotisch en emotioneel. Iemand eiste om te beginnen het vertrek van de aanwezige projectontwikkelaars. De spanning was te snijden tot iemand anders bedacht dat die als zijnde ‘initiatiefnemers’ toch echt waren uitgenodigd. Daarna vroegen een aantal oude rotten uit de bewonersvereniging vast een handtekening van de gemeenteraad onder het blanco, nog prettig vorm te geven bewonersplan. Ze wisten tot vervelens toe telkens nieuwe oude voorbeelden te geven van de manier waarop de gemeente de buurt in het verleden tegen alle afspraken in had ontgroend.
In de pauze mocht dan eindelijk iedereen zijn/haar ideeën voor de eigen achtertuin of stoep op de aanwezige buurtkaart plakken. Toen was er nog een half uur voor a) het bespreken van de spelregels: respect en geen oude koeien uit de sloot, en b) de visie van stedebouwkundige Tess Broekmans op de Schilderbuurt. Dat deed ze goed. Samen met de suggesties uit de buurt liggen er nu een aantal concrete onderwerpen waaraan gewerkt kan worden.
Er zijn volgens Tess mooie elementen, maar ook bouwkundige missers, zoals voornoemde ‘Blauwe Arend’ en de flats aan de Claude Monetstraat, waarvan je je nu afvraagt: hoe heeft iemand het ooit kunnen bedenken? Ik ben bang dat dat ook voor het Voorslagterrein in aanbouw gaat gelden.
Gelukkig kwam tegen het eind van de bijeenkomst naar voren waarom de Schilderbuurt nog steeds een leuke buurt is om in te wonen. Er staan mooie jaren ’30 woningen, in de meeste straten is het nodige sfeervol groen over, en: “het voelt goed”. Ik heb veel leuke medebuurtbewoners, met goeie ideeën, die in elk geval de moeite nemen om vier avonden mee te denken over de toekomst van de wijk. Zelfs de oude mopperpotten praten met enthousiasme over ‘hun’ buurt en hebben er het beste mee voor. Het wordt nog wat, met die community planning. Nu maar hopen dat de gemeente dat niet alleen ‘prettig vorm geeft’ maar ook een keer respecteert.
Recent Comments