“The waste in advertising is the part that works.” Deze stelling werd in 2004 verdedigd door Ann Hollier en Tim Ambler in een artikel in het Journal of Advertising Research. Daarbij baseerden ze zich op het “Handicap Principe” uit de biologie. Dieren laten zich van hun spilzuchtige kant zien om hun extreme biologische fitheid te bewijzen. Op dezelfde manier zou een overdaad aan reclame een teken zijn voor merk fitheid. “Als ze zich zoveel reclame kunnen veroorloven moeten ze wel goed zijn.” Wanneer is reclame ‘waste’, verspilling, afval? Traditioneel wordt er gesproken van ‘waste’ als er met de reclameboodschap personen worden bereikt die niet behoren tot de doelgroep van de adverteerder. Alle mannen die reclame voor inlegkruisjes krijgen voorgeschoteld zijn bijvoorbeeld als zodanig te beschouwen. Verspilde moeite. Weggegooid geld. De adverteerder heeft ongetwijfeld de campagnekosten per 1000 vruchtbare vrouwen laten uitrekenen. Alle mannen die de Libelle lezen of naar Net 5 kijken krijgt hij er ‘gratis’ bij. Maar toch …, zonde. Een andere vorm van ‘waste’ zijn de nutteloze contacten. Als het doel bereikt is, waarom zou u dan nog meer adverteren? Om uw merk fitheid aan te tonen? Met Tom Poes ben ik geneigd om te zeggen: “hmmm”. U kunt natuurlijk ook te weinig contacten realiseren. Er gebeurt (nog) niets. Ook dat is zonde van het geld. Ik ben deze week begonnen in het boek ‘Cradle to cradle’ van William McDonough en Michael Braungart. McDonough en Braungart presenteren een totaal andere kijk op het produceren van goederen. Elke vorm van verspilling is uit den boze. Reductie van afval of ‘waste’ gaat onze wereld niet helpen. We moeten toe naar een manier van produceren waarbij geldt dat “afval = voedsel”. 0% ‘waste’! Zou dat niet ook een fantastisch uitgangspunt voor uw volgende reclamecampagne zijn? Niemand meer lastig vallen met boodschappen die niet voor hem of haar bedoeld zijn. Iedereen precies het goede aantal contacten: niet teveel en niet te weinig. U kunt tegenwerpen dat adverteerders en hun mediabureaus daar nu al elke dag naar streven. Ik denk dat er in de praktijk veel segmentatie mogelijkheden onbenut blijven. Er wordt bijvoorbeeld zelden onderscheid gemaakt tussen gebruikers en niet-gebruikers, of klanten en niet-klanten. Voor de te realiseren campagne-effecten en het aantal benodigde contacten maakt dat een wereld van verschil. Digitale en interactieve media bieden in principe perfecte controlemogelijkheden voor het realiseren van een optimale contactfrequentie. Het kan adverteerders tonnen aan budget besparen, en consumenten eindeloos veel zapmomenten. Ik vind het de moeite waard om het ‘cradle to cradle’ principe uit te werken voor reclame. Remaking the way we advertise things!
Recent Posts
Archives
- January 2020
- December 2019
- November 2019
- September 2019
- May 2019
- March 2019
- January 2019
- December 2018
- November 2018
- September 2018
- December 2017
- August 2017
- July 2017
- October 2015
- July 2015
- March 2015
- January 2015
- December 2014
- November 2014
- August 2014
- April 2014
- December 2013
- September 2013
- August 2013
- July 2013
- June 2013
- May 2013
- March 2013
- December 2012
- November 2012
- August 2012
- July 2012
- June 2012
- May 2012
- March 2012
- December 2011
- November 2011
- October 2011
- August 2011
- July 2011
- June 2011
- May 2011
- April 2011
- March 2011
- January 2011
- November 2010
- October 2010
- August 2010
- July 2010
- June 2010
- May 2010
- April 2010
- March 2010
- February 2010
- January 2010
- November 2009
- October 2009
- August 2009
- July 2009
- June 2009
- May 2009
- April 2009
- March 2009
- February 2009
- December 2008
- November 2008
- October 2008
- September 2008
- August 2008
- July 2008
- June 2008
- May 2008
- April 2008
- March 2008
- January 2008
- November 2007
- October 2007
- September 2007
- August 2007
- July 2007
- June 2007
Recent Comments