Eigenlijk had ik vandaag willen schrijven over de barbaren die een fietsroute uitzetten op hemelsbreed 1 à 2 kilometer van het mooiste wijngebied op aarde zonder daadwerkelijk ook maar één gemeente uit de Cote d’Or aan te doen. We fietsten vandaag rakelings langs Gevrey-Chambertin, Clos de Vougeot, Nuits St. Georges, Aloxe Corton, Pommard, Volnay, en Meursault, zonder bij wijze van spreken ook maar een wijnstok te zien. Nee, wij moesten het doen met Messigny, Saussy, Vernot, Francheville, Cestres, Bordes-Pillot. En daar ging het mis. De kopgroep ging ietwat aarzelend (en dus niet al te snel) de steile afdaling rechts van het dorp in. Het was niet direct duidelijk of we wel de goede afslag hadden genomen. Dat was waarschijnlijk mijn redding. Na ongeveer een kilometer hoorde ik in een bocht opeens ‘pang’ en stond ik vrijwel meteen stil. Panne! Er was een spaak gebroken van mijn Mavic Xsyrium Elite achterwiel, aan de pignon kant. Of eigenlijk was het een spaaknippel die het had begeven. Zo’n wiel met 24 platte spaken staat zo onder spanning dat het bij spaakbreuk gelijk helemaal krom trekt. Er was niets meer mee te beginnen. Ook na demontage van de remkabel en het anders insteken van het achterwiel wilde het niet meer ronddraaien. En het gebeurde ook nog eens op een plek waar de bus onmogelijk kon komen om me op te pikken. Mijn medekoplopers boden aan om naar de volgende ravitallering te fietsen en bij de bus een reservewiel op te halen. Helaas bleek Le Champion niet voorzien te hebben in reserve achterwielen. Intussen waren er welgeteld twee auto’s langsgekomen die mij eventueel een lift hadden kunnen geven. Helaas, een Mini zit met vier Françaises meer dan vol en heeft bovendien geen bagageruimte. De bestuurder van de cabrio stopte weliswaar met gierende banden maar zag het bij nader inzien toch niet zitten om mijn fiets mee te nemen. Uiteindelijk heb ik mijn karretje toch maar 5 kilometer bergop getild, naar een kruising waar de bus kon komen. Om kwart voor twee stond ik in Beaune bij een fietsenwinkel die om twee uur weer open zou gaan. Het werd mij bang te moede. Ik zag alleen motoren en moutainbikes. De eigenaresse die de winkel opendeed keek bedenkelijk. Nee, Mavic spaken had ze niet. “Maar heeft u dan misschien en nieuw wiel?” “Voor 9 kransjes, dat kan weleens een probleem worden, ik hoop het voor u”. Ze verdween achterin het magazijn en kwam even later triomfantelijk met een wiel terug. De mecaniciens zouden de tandwielen wel even overzetten. Alle motoren werden uit de werkplaats gereden zodat mijn vélo kon worden opgehangen. Een half uur later zat ik weer op de fiets. Met dank aan Fred, de buschauffeur, en aan Cycles Tillot in Beaune. Toen ik Beaune uitfietste kon ik direct aansluiten bij mijn maatjes van de kopgroep die natuurlijk weer veel te uitgebreid geluncht hadden. Uiteindelijk toch nog 85 van de 138 kilometer gereden, in 3:25u met een gemiddelde van 24,9 km/u.
Mooi hotel met zwembad, hier in Dracy-le-fort. Volgend jaar, als ik het restant van de etappe ga uitfietsen, wil ik hier wel weer logeren. Vanavond kijken naar Nederland-Rusland. Hopen dat het niet uitdraait op een verlenging.

P.S. Op de foto een ‘alledaags’ pechgevalletje. Lekke band voor George.