Vroeger, toen Eddy Merckx het peloton nog regeerde en Touretappes langer waren dan 300 kilometer, had je wandeletappes. Het peloton nam er zijn gemak van en peddelde met 30km/u door Frankrijk. Wee de renner die op zo’n dag probeerde te ontsnappen. Hij werd door de kannibaal persoonlijk de berm ingereden. Vandaag tussen Saint Claude en Ornans zouden ook wij er ons gemak van nemen, George Kienstra en Jan van Lieshout voorop, om over mijn gewaardeerde kamergenoot Johan Schotanus maar niet te spreken. Het is zwaar geweest, de afgelopen dagen. En dus gingen de mannen, direct uit de startblokken, op de Cote de Valfin, met 20 km/u volle bak omhoog. Mijn hartslag zat binnen 5 minuten boven de 160, mijn benen schreeuwden om zuurstof, en ik voelde me niet echt lekker. Ruud Voerman trouwens ook niet, hij vertelde me later dat hij hoopte dat ik zou afhaken, dan had hij ook een tandje teruggezet. Maar ja, je wilt je niet (als eerste) laten kennen. Na een half uur hadden we alle groepjes die voor ons gestart waren opgeveegd. Toen ik de benen stilhield en aankondigde dat ik de rest van de dag deel zou gaan uitmaken van de groep Charité/Visser/van Herbruggen, gebeurde het wonder. De hele groep bleef rustig bij elkaar, de Cote de Bellefontaine kon ik met een hartslag van rond de 140 relaxed opfietsen, het werd een wandeletappe en een fijne dag. Ergens ging het een beetje mis en bleven we toch weer met zijn zevenen over. Het tempo ging weer iets te veel omhoog naar mijn zin en bij de lunch kon ik zoals gebruikelijk fluiten naar mijn toetje en de koffie. Hotel de France in Ornans is prachtig, we hebben heerlijk in de bijbehorende Jardin de Repos op de bus gewacht. Zo langzaam hadden we nu ook weer niet gewandeld. 121 km, 4:25u, 27,5 km/u.
P.S. Zelfs op zo’n korte dag als vandaag drink je met gemak 6 halve liter bidons leeg. Ik schat dat je toch minstens een uur aan het zuigen bent. Zouden wielrenners een orale fixatie ontwikkelen? Of zouden er mannen zijn die alleen maar fietsen om hun latente behoeftes te bevredigen?